امروز پنجشنبه است ومن دلم یهو یاد عزیزانی رو کرد که بینمون نیستن . ..... یادعزیزانی که همه ی ما عمری با هاشون خاطره داشتیم الان با یاد خاطراتشون زندگی میکنیم. خاطراتی که لحظه های زندگیمون را رنگین کمونی میکرد پدر بزرگ ها مادر بزرگ ها شایدم عموی مهربان که همیشه دید نش ارامم میکرد وعزیزان دیگه .................اما ایا ما هم میتونیم جوری زندگی کنیم که بدها خاطره خوبی بشیم.خدا همه اموات را قرین رحمت کند
رفیق خاموش
b lue
bahar ...
ree raa
سیّد محمّد جعاوله
پروانه شیخ
ابراهیم ...
آقاگل
مینا سیدیان
....مسعود ....
آبجی خانوم
سید مهدی رییس السادتی
ته تغاری
نایب ..
عبدخدا حسانه
هدا قرانی
احسان خواجه مرادی
شیارهایِ مغزِ من
نـــای دل
طاها میرویسی
ساتیا سخی پور
سه میم
زهرا خلیل پور
گل جان
معصومه صادقی
سایه هیچ
ملیکا موحد
روزگار بعد از پدرم شب شد.
مادر با غصه حیاط را جاروب میکشید و دو سر روسری اش را با آه زیر بُغضِ گلویش گِرِه میزد.
خواهرم پژمرد. درخت کنج حیاط خشکید، پیچک یاس، شاخسارش را از سر شانه ی دیوار برداشت و تکیه به کنج خلوت باغچه زد و سبز نشد. عطر گل یاس غایب ترین بود آن روزگار.
درخت ته بن بست لمیده بر دیوار اجرچین سایه اش را گم کرده بود و و یکنفس قر قر میزد و از جبر روزگار شاکی بود ، میگفت گنجشکهایی که روی سیم های مسی بزرگ شده اند از شاخسار من میترسند ، بیبی خاتون نشسته بر کتل زهوار در رفته اش برایم درد دل میکرد و از اینکه کوچه های شهر آسفالت شده اند آزرده بود، او نگران بود نوه هایش اگر هفت سنگ بازی کنند سنگ از کجا بیابند ؟؟ ، تیر چراغ چوبی و قدیمی نبش کوچه به مرور کج شده بود و بلامصرف بود و گهگاه میزبان یاکریم ها میشد، و همچنان موسی کو کریم؟ را نجوا میکردند یاکریم های دلواپس....
بخشی از داستان بلند با نام ؛ روزی که پدرم رفت، شب بود.
با قلم ؛شین براری . دنبال شدید. دنبال کنید. نظر بدید
